Yıkıcı Tutku

Uzun zamandır aklımda hep uzun bir öykü yazmak var. (Aslında roman diyemediğim için öykü diyorum. Haddimi bilmeliyim) Klavyenin başına oturmadan önce onlarca öykü tasarlıyorum. Mesela otuzlu yaşlarda genç bir kadını sokak ortasında politik bir cinayet girişimine maruz bırakıyorum. Önce iskeletini oluşturuyorum, ona bir omurga veriyorum etiyle kanıyla bir canlı bir mumyaya dönüştürüyorum. Uzun boy, esmer ten, geniş kalçalı bir Kürt kadın oluyor giderek.Yüzüne esmer bir gülüş yayıyorum. Kaş çiziyorum, ince yay... İri gözlerinin üstüne her biri bir ok zarif kirpikler takıyorum. Oluyor eski sevgilim... Sonra saldırıya uğradığı anda elbise giydiriyorum, renginden kumaşına, biçiminden kıvrımlarına kadar ben seçiyorum.  Onu bir meslek sahibi yapıyorum. Gazeteci diyorum. Sultanahmet'ten Sirkeci'ye inerken tramvay durağının orada bir an duraklıyor. Az ilerideki otelin köşesinden, ışıkların altından birkaç el silah sesi,"Pat, pat, pat!" Duraktakiler yere yatıyor, güvenlikçiler turnikelerin arkasına gizleniyor, otelin kafesindekiler kaçışıyor. Esmer kadın yere yığılıyor, sadece inliyor. Valilik binasının polisleri mevzi alıyor, bir suikast girişimi ama heyecandan hepsi valinin çoktan binadan çıktığını unutuyor. Kadın sağ omzunu tutuyor, o anda iki kişi Sirkeci'ye doğru koşarak kaçıyor. Ben de onları kaybediyorum. Sanırım hazirandı. Günün geceye devrildiği bu saatlerde her akşamki kalabalık yok. Bunu kötü bir rastlantıya yoruyorum. Kadın, bağırmak istiyor ama nafile sadece ağzının kımıldadığını görüyorum. Tüm hikayeyi bu kadının geriye doğru zamanı kırarak hayalleriyle geliştirmek istiyorum. İstiyorum ki kadın Dersim'e gitsin. Gerilla olsun... Son anda vazgeçiyorum. Kıyamıyorum onu dağa göndermeye. Dağa göndermesem bu defa bu saldırıya uğrayışının gerekçelerini sağlam yazamayacağım... Bir başka kadın kuruyorum, Samsun'a götürüyorum. Meslek olarak öğretmenliği seçiyorum ona. Bilmediği halde militan sevgilisiyle buluşturuyorum, Samsun- Ankara yolunun kenarında müstakil bir evde gecenin bir anında polis baskını olacak ki militan erkek bir fırsatını bulup kaçıyor. Kadın çırılçıplak... Kelepçe takılıyor. Polisler işkence yapma alışkanlıklarını terk etmişlerdir diyorum. Taciz etmezler kanısındayım. Yüzü koyun yatağa uzanmış halde süt beyaz kalçaları semiz bir tayınki gibi titrerken onlarca polisin çevresinde olduğunu fark eder etmez bir çığlık atıyor. Buradan öte buna da kıyamıyorum. Sevgilim oluyor, yeşil gözlerinden yanaklarına yaşlar süzülüyor. Çaresiz, öfkeli, terk edilmiş... Sevgilim oldu diye bu kızıl saçlı kadını da kurguya dahil etmiyorum. Aklıma Şule düşüyor. Başka bir kadın yaratıyorum öykü için... Bu defa Ankara... Ona da bir bomba veriyorum. Az sonra alışveriş merkezini bombalayacak... Giderken gözleri hep yazarda... Ağlıyor mu gülüyor mu seçemiyorum. Bomba kadının üzerinde patlayacak, yine dayanamıyorum bu hikayeyi de erteliyorum, hatta sonlandırıyorum.  Sonra Kürt karakterler arıyorum, slogan atan, molotof atan, poster taşıyan, gerilla olan, hapse düşen... Yine tıkanıyor öykü... Ya yarattığım karakter bir arkadaşımsa diyorum, belki intihar eden Bese, belki örgütten kaçan Dilan, belki suda boğulan Dilara... Birden Nuran düşüyor aklıma, liseden kalma... Özlemişim de... Yıllardır göremiyorum, bağlantım yok. Kıyamam diyorum. Dayanılmaz oluyor her Kürdün öyküsü. Her keresinde erteliyorum. Nasılsa bir sabah uyandığımızda bir Kürt şehrinde öldürülen, baskın yiyen, tokatlanan bir Kürt oluyor.
    Böylece kurgusunu yaptığım her girişim başarısız kalıyor. Herkesi kendi mecrasında özgür bırakıyorum. Elimdeki sigaradan bir parça kül düşüyor klavyeye...