Yerin Üstünde Şizotipalizm, Yerin Altında Gömülmek

Şizotipal desem mi bilmiyorum, ama öteden beri “iktidar bağımlısı gazeteci kişiliği” de aşan bir tür karmaşayla karşı karşıyayız. Okurlarla kurdukları ilişkileri  'okurların, dile getirilen düşünceyi tümden kabulü veya reddi üzerine' biçimlendiren bir tür yazar-okur karmaşası… İzah edemedikleri olay ve olguları inançlarıyla veya komplo kurgularıyla yazıp hitap ettikleri topluluktan dışlanmışlığının acısını çıkarmak gibi gayretlere sahipler. Yılın üç yüz altmış beş günü Kürt sorunu üzerine yazarlar. Yazdıklarının Kürtler arasında  karşılığı olmadığını da bilirler, oysa Kürtler arasında “ölü yazar”dırlar. Bu gerçeği fark ettiklerinde bu defa kendilerinde sihirli güç olduğuna inanır ve başkasını kurtarmak gibi ağır sorumluluklar yüklenirler. Politik açıdan bunun karşılığı şu: “Öcalan’ın tecridinin devletin baskıcılığıyla ilgisi yoktur, PKK, KCK ve BDP’nin hak talepleriyle ilgisi vardır. O halde sizi onların zulümden ancak biz kurtarabiliriz.” 


Bu telkinlerine olumlu tepki alamadıkları noktada alakasız olaylar arasında bağ kurarlar, sürekli kuşkucu ve paronoid tepkiler verirler.  Siyasi, ekonomik, hukuksal ve sosyal açıdan muazzam kurumsallaşmış bir devletin 1990’lardaki cinayet işleme biçimleriyle PKK’nin eylemleri arasında  moda mod bağlar kurmak ve kendilerinin demokratlıklarını çocuk heyecanıyla kanıtlama arzusundalar. Basit analojilere tepkileri bile analojideki zayıf unsurun olumsuz davranışını büyütme, abartma üzerinedir. Devletin davranma biçimini önemsiz ve küçük sayarlar. Şemdinli’de PKK eylem yapar, devlet sağa sola rastgele ateş açmakla yetinmez özel hedefler seçer, havan toplarıyla sivilleri öldürürse devletin siyasi ve hukuksal örgütlenme biçimlerinin bir önemi kalmamıştır bunlar için. Tek dertleri yıllardır şeytanlaştırdıkları bir örgütün açıklarından, eylem tarzlarından kendilerini haklı çıkarabilecek uygun modellemeler yaratmak ve bunlara tutunarak yazmak. Basit bir ayı-tavşan kavgasını bile tavşanın ön dişleri üzerinden analiz ederler. Onun ön sivri dişlerinin ne kadar keskin ve kemirici olduğu bunların temel sorunudur. Sürekli tavşanı haksız çıkarma gibi niyetleri vardır. Tavşanın İsrail topraklarından, İran dağlarından gelmiş olması veya zamanında Rus ataya sahip olma ihtimalini dillendirmeleri de paronoid derecelerini gösterir. Bu durumda ayı-tavşan kavgasında zarar göreni, mağdur edileni korumaktan ziyade ayının davranışlarını sürekli haklı çıkarmaya yönelik tutumlarını, kişilik problemlerini yazarlık diye satarlar, rağbet gördüklerinde efelenirler çemkirirler. Gerçek dünya ile kurgu dünya arasında gidip gelirler. Bunlar açısından melekler, şeytanlar, cinler, periler, devasa yaratıklar vardır ülkede. Tüm olaylara bu metafizik yaratıklar sebep oluyor, tüm hikaye bu masalımsı olaylarla örülüdür. Kendi psikolojik süreçleri de bu masal savaşlarını oyun niyetine izleyip bundan kendi haklılıklarını piyasalama yazılarla geçinirler. Okurun tepkisi eleştirel okuma olmamalıdır, savundukları düşünceleri tümden kabul eden en az kendileri kadar korkunç okur tepkileriyle şişinirler, reddedenlere de ayar vermelerine rağmen şiddetle o red sahiplerine de ihtiyaç duyarlar, onların varlığı  kabul mekanizmasının iyi işlemesi için şiddetli reaksiyonların okunma oranlarını beslemesi gerekecektir.

Kan davasına dönüşmüş bu savaşı durdurmanın, derin vadilerde kıstırılmış askerlerin şaşkın karıncalar misali sağa sola kaçışarak mevzi aramasının; onlarca uçak sorti yaparken gizlendikleri deliklerde, sığınaklarda insani kaygılarla feci şekilde öldürülmeyi bekleyen binlerce militanın yaşama kaygısının; gecenin bir saatinde ansızın kulakları sağır eden gürültülerle tonlarca patlayıcının üstüne yağmasını bekleyen o korkunç ruh halindeki köylülerin dramatik yaşantılarının; çocuğu Kürt bölgelerinde askerdeyken, polisken her gece binbir yöntemle öldürülmesini rüyasında gören anne-babanın/sevgilinin/arkadaşın derin travmalarının, bu psikolojik süreçlerini pazarlayan yazarlar köşeciler açısından bir önemi yoktur. Öyle olsaydı devlet, hükümet, iktidar gibi kaygıları olmazdı…

Bazen az sonra bir bombanın patlaması sonucu  bir metroya sivil bir kurban olma ihtimaliyle biniyor, bazen arazide askeri bir operasyonda az sonra baskına uğrayacak bir er halimle konaklıyor; kimi zaman herhangi bir görev için gecenin bir anında karanlık bir vadinin çıkışında yürüyen birazdan pusuya düşürülerek üstüne binlerce mermi, onlarca el bombası boca edilecek bir gerilla, kimi zaman ihbar sonucu evinde militan beslediği belirlenmiş bir köylü oluyorum. Her ihtimalde az önce sözünü ettiğim yazar çizerlerin ruhumu daha fazla yaraladığını düşünüyorum. Metroda saldırıya uğrama ihtimali olan gençken buluşmaya, sevişmeye; arazide baskın yemiş bir erken ertesi gün gelecek telefonlara, vadi tabanında pusuya düşürülmüş bir militanken yolculuk sonrası tatlı bir uykuya, köylüyken bahçeden hasat toplamaya özlem dolu bir kişiliktim. 

Barışmak dışındaki her ihtimal bizi yeryüzünde metafizik değerlerin kutsadığı, aslında alçalttığı tuhaf bir nesneye dönüştürüyor…