Jean Paul Sartre’nin “Yeryüzünün Lanetlileri, Frantz Fanon” kitabının ön sözünden bazı bölümler:

Bu ön sözün tamamı çok değerli fikirler içeriyor kuşkusuz. Ben kısa ve birbirinden kopuk bazı bölümler aldım. Türkiye'de hala Kürt şiddetini her türlü çarpıtmaya açık şekilde devletin denklemlerine uygun açıklayanlar var. Şiddet eleştirisinden ziyade kendi sömürgeci kibrini kıran doğal, haklı bir patlamayı terör sayan Berktaygiller, Altangiller, Oğurgiller, Özdil-Özkökgiller, Eyüp Cangillere...

“Bu işe yaramaz bıktırıcı sözler ve mide bulandırıcı taklitlerle boşuna zaman harcamayalım. Ağzından insan sözünü düşürmeyen, ama her rastladığı yerde, kendi sokaklarının her köşesinde, dünyanın her yerinde insanı katleden bu Avrupa’yı terk edelim. Sözde ruhsal macera uğruna Avrupa tüm insanlığı boğuyor.

Edit: Sartre’nin bu değerlendirmesinden Türk devleti ve Türk coğrafyası muaf değildir.

O halde bu kitabı neden fırlatıp atmıyoruz diyeceksiniz. Bizim için yazılmamışsa neden okuyalım ki? İki nedenle: Birincisi, Fanon sizi kardeşlerine açıklıyor ve onlara bizi kendimize yabancılaştıran mekanizmayı gösteriyor; bundan yararlanın ve gerçeğin ışığında kendinizi nesnel olarak görün. Kurbanlarımız bizi kendi yara ve zincirlerinden tanıyor ve kanıtı çürütülmez yapan gerçek de bu. Kendimizi ne hale soktuğumuzu kavramamız için onları ne hale soktuğumuzu bize göstermeleri yeterli. Fakat bunun bir yararı var mı? Evet, çünkü Avrupa ölümün eşiğinde. Fakat diyeceksiniz ki, biz anavatanda yaşıyor ve onun aşırılıklarını onaylamıyoruz. Bu doğru, siz sömürgecilerden değilsiniz, fakat onlardan daha iyi değilsiniz. Çünkü öncüler sizdendi; onları deniz aşırı ülkelere yollayan sizdiniz, onlar da sizi zenginleştirdiler. Çok fazla kan dökerlerse onlara sahip çıkmayacağınız yolunda uyarı yaptınız. Fakat sahip çıkmamanız şuna benzer: Her devlet diğer ülkelerde ajitatörler, ajan-provokatörler ve casuslar besler, fakat yakalandıklarında onlara sahip çıkmaz. Bu kadar liberal ve bu kadar insancıl olan, kültüre bu kadar abartılı ve yapmacık bir ilgi duyan siz, siz sömürgeleriniz olduğunu ve bu sömürgelerde sizin adınıza insanların katledildiğini unutmuş görünüyorsunuz. Fanon yoldaşlarına -özellikle fazlasıyla Batılılaşmış olanlara- anavatan halkının sömürgelerdeki temsilcileriyle dayanışmasını anlatıyor. Bu kitabı okuma cesaretini gösterin, çünkü ilk anda sizi utandıracaktır ve Marks'ın dediği gibi utanç devrimci bir duygudur. Görüyorsunuz, ben de öznel yanılsamalardan kendimi kurtaramıyorum; ben de size, "Herşey bitmiş, ancak..." diyorum. Bir Avrupalı olarak düşmanın kitabını çalıyor ve bu kitaptan Avrupa için bir kurtulma, çaresi yaratıyorum. 

Böylece büyücü ve fetişlerin devri bitecek; savaşmak zorunda kalacaksınız, yoksa toplama kamplarında çürürsünüz. Bu diyalektiğin sonudur; bu savaşı yargılıyorsunuz, fakat gene de Cezayirli savaşçıların yanında olduğunuzu söylemeye de cesaret edemiyorsunuz; hiç korkmayın; sömürgecilere ve paralı askerlere güvenebilirsiniz; onlar sizi ite kaka götürürler. Sonra belki sırtınız duvara dayandığında, eski, sık sık yinelenen suçlarla içinizde büyüyen bu yeni şiddetin dizginlerini sonunda bırakırsınız. Fakat, hep derler ya, bu başka bir hikaye: insanlığın tarihi. Bu tarihi yaratanların saflarına katılacağımız zamanın yaklaştığına eminim.”