Meta-kadın-nesne-sosyalist bakışa eleştirel birkaç itiraz

Bu yazıyı yurt dışında yaşayan eski bir arkadaşım yazdı. Aslında o, bir sosyal ağda yazdı ben derleyip blogda kalıcılaştırıyorum. Bu yönlü fikirlerine de katılıyorum. Adını Fuat olarak vereceğim. Henüz kendisine danışmış değilim adını yazıp yazmama konusunda...

 Öznelerin nesnelleştirilmesi" insanin kendini gerçekleştirmesinden ziyada, karşısındakini gerçekleştirmesi üzerine kuruludur. Feminizmin ve solun eleştirisi bu nokta üzerinden sekilenir. “Soyunan, kendini tüketim nesnesi haline getiren bir kadın, kendini diğer öznelerin aracı haline (meze) getirir.” Bu bakış acısı, aslında Marks’ın kendi emeğine yabancılasan isçi sınıfı alegorisinin, joker olarak kullanılıp hayatin her alanına uygulanması yanılgısından kaynaklanır. Çıkış noktan "yabancılaşma" efekti olunca, bunu cinselliğe de uygulasan, sömürüye de uygulasan, "meta argümanı kurban kültürüdür" gerçeğine de getirsen, sana geniş bir savunma ve meşruluk alanı sağlar. Oysa, çıplaklığın savunulması derken, çıplaklığın normalizasyonundan bahsediyoruz biz. Burada bir makas değişikliği var. 

    Derrida bile yapisökümcü felsefesinde, çıplaklık eleştirisi yaparken insanı, hayvandan ayıran en temel özelliğin "utanma" olduğunu söyler. Koca koca filozoflar bile sıçıyor bu konuda, bocalıyor, doğal özgürlükçü varoluşu ideolojik saplantı halılarının altına süpürüyor.  Sol kültürün sıçması çok doğal. Derrida'nin bir kedisi var, onun yanında soyunurken bile utandığını söyler Derrida. Biz diyoruz ki çıplaklığı bir nebze de olsa özgürce yasayan nudistler, birbirlerinden utanmamayı öğrenince hayvanlaşmıyorlar, daha da özgürleşiyorlar. Çıplak olmayan, kalmak istemeyenler de bunu kendilerinin seçimi gibi normal karşılamalı.

   Sol anlayış, cinsiyetçilik ve kadının metalaşması eleştirisi yaparken aslında erkek egemen zihniyeti yeniden kodluyor, yeniden üretiyor. Steril (arınmış) dünyalarında kadının soyunması sadece yatak odasında mümkün. Oysa çıplaklığın bir hak olarak görülmesi, savunulması, felsefi bir arka plana sahiptir ki özgür insan kavramı bunu kanıtlar.

   Solun tarihi aslında, özgürlük adına kadının geleneksel koşullara hapsedilmesinden başka bir şey değildir. Hayatin her alanında eşitliği getiren bu sistem, konu cinsellik olunca konservatif bir reaksiyon göstermekte, karşıtlarıyla ayni dili kullanmaktan öteye gidememektedir. Sistemlerin anti tezini aslında reddetmiyor, ona karşıtlık yaratmıyor, geleneksel argümanı incelterek sunmaya devam ediyor. Her yeni sistem daha inceleştiriyor, daha rafine ediyor bunu. Oysa asil iktidar cinsellikte yaşanıyor, onun çözümü toplumsal sorunları da çözebiliyor, manivelası olabiliyor. Bir kadın veya erkek, çıplaklığını özgürce yasayabilmeli, bir kadın çıplak poz verip, bazılarının buna bakıp mastürbasyon yapmasını da isteyebilmeli, bizim ne bu resme bakıp mastürbasyon yapma bir abazana ne de böyle soyunan bir kadına bir laf etme hakkimiz yok.

   Benim katkım:

Kadın bu işe razı, belki para da kazanıyor, şimdi bu tip ideolojik kutsal kalıplar uğruna kadının tercihleri, kadının aklı, kadının bedeni kullanma hakkı ne olacak? Nesneleştirmeyi bireyin kendisi istiyorsa? Bu çok mu tehlikeli bir durum? Bir kedi fotoğrafını ikide bir paylaşıp onu sevmek, onu hayranlıkla izlemek seksüel duyguyu beslemediği için mi masum? Oysa işin doğasında kedinin iradesi dışında çekilmiş bir foto var, oysa kadın iradesi dahilinde fotoyu çekip kullanıma sunuyor, kendi bedenini de… Hangisi daha sakıncalı? Haydi, uğraşın durun. Ressamların modelleri neden kutsanır,  porno oyuncuları ya da seks fotoğrafları neden ötelenir? Bu tip gönüllü teşhirlere bakıp zevk alan erkek neden zaaf sahibi olarak görünür?

 Bir defa çıplaklık, erkek ya da kadın çıplaklığı teşhiri, bu teşhirden sunanlarla talep edenler arasındaki ilişki kapitalizmle başlamadı, sosyalizmle de hor görülmedi. Bu insanın var olduğu günde başladı. Hatta son derece özgür olan, açık olan insan giderek örtünen giderek muhafazakârlaşan insana dönüştü. "meta-nesne-madde" gibi ezberlerle olayı çözmek de acayip bir şey