Devrimci Durum, Devrimci Şiddet Özetleri

1904-1905,  Rusya(Devrimci Durum) :

1861 yılında toprak reformu gerçekleştirilir. Çarlık, köylü isyanlarını kısmen bu tedbirlerle önler. Reformcu Çar II. Aleksandr, 1881 yılında Narodnikler tarafından öldürülür. Yerine gelen Çar III. Aleksandr, 1861 yılından beri geliştirilen bir dizi reformu da askıya alarak Rusya’yı tam bir terör devleti haline getirir. Küçük çaplı gösteriler dahil her türlü basın ve örgütlenme özgürlüğünü sert tedbirlerle bastırır. Günlük yaşam Rus köylüleri, işçileri, öğrencileri için bir cehennem azabına dönüşmüştür. 1894 yılında III. Aleksandr ölünce yerine oğlu II. Nikolay geçer. Daha önce basılmış romanlar, denemeler bile toplatılır. Rus liberallerine ve sosyalistlerine (ilericiler) karşı inanılmaz bir baskı dönemi başlamıştır.  İçte bunca sorun varken 1904 yılında Japonlar , savaş ilan etmeden Rus donanmasına saldırır. Yaklaşık bir yıl süren Rus-Japon savaşı ABD’nin aracılığıyla barışla noktalanır, ama savaşın kaybedeni Rusya’dır. Savaşın sürdüğü yıl liberaller, ilericiler ve  sosyalistler,  demokrasi ve daha fazla özgürlük talebiyle sokaklara inerler.  Nihayet yoğun gösteriler, mitingler, yürüyüşler sonucunda çarlık, yerel meclislerin yetkilerini genişletme, basın özgürlüğünü garantiye alma ve işçilere sağlık sigortası gibi bazı hakları genişletir. Ama henüz çok partili bir seçim sürecine girilmemiştir. Birçok siyasi parti çarlık kanunlarına göre yasa dışıdır. Buna RSDİP dahil… Saint Petersburg’daki fabrika işçilerinin grev kararı almasıyla Rusya’nın dört bir yanında ekmek, iş, adalet talepleri yükselir. Çarlık, küçük reform sözlerine rağmen gösterileri önleyemez. Devrimci durumdan istifade eden RSDİP, SR gibi sol oluşumlar  Rusya halklarını demokrasi ve devrim talebiyle sokağa döker, temel hak ve özgürlüklerin anayasal güvenceye alınması, çok partili sistem, çalışma hayatının işçiler lehine düzenlenmesi, basın özgürlüğünün anayasal garantiye alınması gibi talepleri çarlık,  bastırma yoluna gidecektir. Devrim ve demokrasi dalga dalga yayılacaktır. 
   Sonuç: Ekim 1905’te Petersburg Sovyeti ilanı ile devrim ve demokrasi mücadelesi doruğa ulaşır. Petersburg manifestosunu çar da imzalamak durumunda kalır. Sonrası, birinci dünya savaşı, demokrasi denemeleri ve devrim…

  Çıkarılacak ders: Devrim, aynı zamanda bir demokrasi talebidir. Sadece komünistlerin sınıf iktidarı için geliştirdiği bir tasarım değildir. Devrimci durum olmadan yani o bilinen “Yönetenler yönetemez, yönetilenler yönetilemez.” durumuna gelmeden her türlü devrimci şiddet durumu negatif sonuçlar doğurur. Narodniklerin ikide bir suikast eylemleri yapması demokratik geçişi engellemede rol oynamıştır.

    1931-1936, İspanya:

General Primo de Rivera, 1923’te darbe yaparak başa geçti. 1930’a kadar çözüm bekleyen temel siyasi ve ekonomik sorunların derinleşmesine sebep oldu. Aynı yıl istifa etmek zorunda kaldı. İspanya’da serbest seçimler yapılır ve 1.cumhuriyet ilan edilir. Kral Alfonso, ülkeyi terk etmek durumunda kaldı. Kralcılar için bu durum tam bir hayal kırıklığı oldu. 1931 yılındaki yerel seçimleri cumhuriyetçiler (sol cephe) ezici bir çoğunlukla kazanır. Cumhuriyetçi sol iktidar, kilisenin din dışı otoritesini sarsacak bir takım yasalar çıkarır. Toprak reformu yapılır, toprak sahipleri ile köylüler arasında ciddi çatışmalar başlar. 1933 seçimlerini sağcı cephe kazanır. Daha önce kazanılmış tüm hakları gasp eder sağcı hükümet. Katalonya özerklik ilan etti. Bu özerklik aynı zamanda Asturias maden işçileri ayaklanmasına paralel gerçekleşir. General Franco bu ayaklanmaları kanlı bir şekilde bastırır. Binlerce kişi hayatını kaybeder. 1936 seçimlerini Halk Cephesi yine kazanır. Ve seçimlerde solun iktidarı falanjistler, milliyetçiler ve darbeciler tarafından yıkılmak istenir.  Nihayetinde faşist cephe kazanır. 1939 yılından sonra iç savaş faşistlerin kesinkes galibiyetiyle sonuçlanır. Dünya hala İspanya’da 1978’e kadar mücadele eden silahlı sol grupların şiddetini meşru sayar.

1954-1962, Cezayir:

Fransız hükümeti: Cezayir, Fransa’dır.

Cezayirliler ve Fransız aydınlarının bir kısmı: Hayır, Cezayir, Fransa değildir.

Zaten sömürge valisi atanmıştır. Tüm ulusal ve siyasi haklar gasp edilmiştir. Ayrımcı, apartheid yasalar çıkarılmıştır. Cezayir, Fransızlar için yönetilemeyecek bir duruma gelmiştir. Seçimler yasak, çok partili hayat felç, ulusal meclis zaten yok. Cezayir’in bağımsızlığını hedefleyen her türlü şiddet meşru sayılmıştır. Fazla söze gerek var mı?

1948- 1990, Güney Afrika, Apartheid Yasalar:

1.       Siyahların ve beyazların yaşadığı yerler ayrıldı.

2.      Siyahlar siyasi haklara sahip değildir, göçmen statüsündedir.

3.      Karma evlilikler yasaklanmıştır.

4.      Siyah ve beyaz insanlar arasındaki cinsel birleşme ceza gerektirir.

5.      Siyahların eğitimden sonra alacağı diplomalar beyazlarla denk sayılmayacaktır.

6.      Postane, otobüsler, park alanları, tuvaletler gibi kamusal alanlardaki tesis ve araçların siyah ve beyazlar olarak ayrılması zorunludur.

Liste uzayıp gidiyor. Bu durumda Güney Afrika Komunist Partisi ve ANC’nin şiddetini tartışmak yararsız. Özgürlüğü hedefleyen şiddet meşrudur. Zaten dünya da bu gerçeği kabul etmişti. Liberaller, solcular, dindarlar vs. her kesim bu şiddetin gerekli olduğuna inanıyordu.

Türkiye’de tüm anayasalar Kürtler açısından apartheid özelliği de taşır. Kürtlerin ve Kürdistan’ın siyasi statüsü, ulusal ve kültürel hakları Kürt şiddetini tartışmasız kılıyor. Bu anayasalardan feragat edecek bir Türk hükümeti şiddeti de sonlandırabilir. Ben barışa böyle bakıyorum.

   Türkiye’de halı hazırda Kürtler dışındaki kesimler sınıf siyaseti yapma imkanına sahip, sendikalaşma hakkına da, grev ve diğer sosyal haklara da… Kürtler dışındaki kesimler sanırım daha fazla özgürlük daha fazla demokrasi talep etmeliler. Bundan da şüpheliyim, sahiden Kemalist anayasaların bunca pervasızlığından sonra hala Tam Bağımsız Türkiye, vatanın kurutuluşu için mücadele gibi irrasyonel şiddet gerekçelerini kim yutacak? Bunlar akıl işi mi? Marx, Lenin, Trocki okuyan içselleştiren birileri bu taleplerle devrimci olabilir mi? Böyle bir devrimcilik var mı? İş saatleri düşürülsün, grev hakları genişletilsin, siyasi derneklere özgürlük, ücretler arttırılsın, savaşçı siyasete son, Kürtlere özgürlük gibi talepler varken Tam bağımsız Türkiye talebiyle hangi şiddeti haklı diye yutturacaksınız? Sözünü ettiğim talepler için bile siyaset kanalları tıkalı değildir. Politik gösteriler, yürüyüşler, mitingler, örgütlenmeler yol açar…

   Türk anayasalarını ABD hükümeti mi yapıyor? ABD, Türkiye’yi işgal mi etmiş? Hangi gerekçeler ABD diplomasi unsurlarına yönelik silahlı şiddeti haklı kılıyor? Merak eden var mı? Emperyalizm diyorsan örgütlen, siyasi partini kur, oy topla, seçimle gel ABD şirketlerini kov derler sana… Arjantin, Venezuela vs’de seçimle iş başına gelen solcu hükümetler mavi kanlı mı? Demek başarılıyormuş…  Ha ufak bir not: Faşizmi 2.dünya savaşında sadece komünistler yenmedi, emperyalistlerle komünistler ortak yendiler, bir de Almanya’da Alman faşizmini ortak mahkeme kurarak yargıladılar…