Leş sağcılık, oksimoron demokratçılık: Mefkure İslamcılığı

   İşsiz kaldığım günden bu yana, Kürdistan’da 90’ların sosyal-siyasi iklimini zaman zaman çıplak gerçeklerden yararlanarak kimi zaman da kurgu öykülere dayandırarak bir roman yazmaya çalışıyorum.  NBA maçlarını izlemekten, twitterde gevezelik etmekten, arada geçmiş sinema filmlerine bakmaktan fırsat bulduğum an arada da eğlenmek, alaya almak için Türk köşecilerinin yazılarını okuyorum. Birçoğunu twtrda dilime doluyorum. Bugün de sıra Hilal Kaplan’a geldi.

http://yenisafak.com.tr/yazarlar/HilalKaplan/emperyalistler-ve-suriye-muhalefeti/37760 Hilal Hanım eğer şaka yapmıyorsa bunu ideal demokrat,  üst düzey insani duygular, o çokça kullanılan anlamıyla gerçek Müslüman kimliğiyle adeta bir manifesto şeklinde yayınlamış ki yazının girişi bunu ele veriyor. Eğer AKP 27 Nisan bildirisiyle kapatılmış olsa biz bugün Hilal Hanım’ı tankın önüne kendisini atmış bir demokrasi kahramanı olarak bilecekmişiz.

     Aynı yazıda “Terörün amaçlarından birisi de toplumun 'birbirini yemesini' sağlayarak birlik duygusunu aşındırmaksa, ne yazık ki saldırı bu açıdan amacına ulaştı.” Buradaki birlik duygusu kuşkusuz bir terör saldırısı karşısında tümüyle kınama, telin etme duygusu değildir. Türk sağcılığının egemen Türkçü-İslamcı kibrinin diğer farklılıklardan kendisine benzemelerini istemek duygusudur. Kürt’ün özgür kimlik ve statü talebini “birlik uğruna” hibe etmesini, Alevi’nin inanç özgürlüğünü büyük Türk-İslam mefkuresine feda etmesini, Azınlıkların geçmişte yaşadığı katliam ve soykırımların bugün hesabını sormalarından vaz geçmesini, sosyal yaşantılarında geleneksel olanın dışında,  kendini eş cinsel ve benzeri kimliklerle ifa etmek isteyenlerin bu haklarından feragat etmelerini arzulayan bir duygudur birlik duygusu. Bu duygunun iktidara yaslanmış, iktidar olmanın her türlü gerekçesini üreten sol versiyonları da mevcuttur. Birlik duygusu eğer egemenlerce savunuluyorsa mutlaka siyasal, sosyal, dinsel, etnik birçok problemin yarattığı travmatik sonuçların unutturulması, cennette bir yer hayal ederek egemen olanın ideolojik politik arzularını tatmin etme isteğinden öteye geçemiyor.

    Hilal Kaplan’ın Türkçü-İslamcı şizofrenyasını üretirken haklı olmak istediği konuları bir bir ele alalım:

Suriye’de politik durumun oradaki bir sonucu olarak (diktatörlük anayasası, temel hak ve özgürlüklere saldıran bir rejim gerçeği, dinsel ayrımları iktidar gerekçesi yapan sosyal azınlık) muhaliflerin haklılığı tartışılmaz. Belki de bundan daha önemlisi Suriye Kürdistanı’ında yaşanan politik durum var. Arapların egemenlik hakları,  devletsel statüleri mevcutken Kürtlerinki aynı BAAS rejimi ilkeleri gereği gaspedilmiş. Genelde İslam coğrafyasında siyasi iktidarlar bu statüsüzlüğü BAAS lehine savunmuşlardır. Onaylamışladır. Bugünkü rejim muhalifleri de “birlik” çağrılarıyla BAAS’ın bu haksızlığını giderme niyetlerinde değiller.

    Yine çok yakın bir tarihte Sri Lanka’da resmi hükümet korkunç bir katliama imza atmış, binlerce insanı öldürme, yüzbinlerce insanın hakkını hukukunu yok sayma pahasında aynen Esat gibi sonuçları vahim bir bastırma hareketine gitmiştir. İlginçtir Türk devleti bu Sri Lanka hükümetinin bu katliamcılığını her düzeyde takdir etmiştir, bugün Suriye’deki Müslümanlar için yanıp tutuşan Türk Müslüman entelektüeller ve aydınlar da Sri Lanka modelinin Kürtlere yönelik uygulanmasını teşvik edecek yazılar yazmışlar, öneriler getirmişlerdir, oysa kaç Sri Lanka modelinin uygulandığından bihaberler Kürdistan’da… Hilal Kaplan da bu Sri Lankacı modeli andıran bastırma yöntemini önermekten muaf değil.  Onlarca yazısı ve önerisini bu minvalde örnekleyebiliriz.

    İspanya’da demokrasi güçlerinin 1936 savaşını kaybetmesinin sebepleri arasında.

1.      Sınıf diktatörlüğü isteyen yaygın Sovyetçi komünist örgütlerin bulunması

2.     İç savaşın demokrasi cephesi adına vandalizmi haklı gösteren önü alınamaz infazlar, kilise yakmalar, örgütler arasında Sovyetlere angaje olanlarla olmayanlar arasındaki çelişkiler

3.     Uluslararası desteğin halklar nezdinde üst düzeyde olmasına rağmen Sovyet komünizmine inanmışlığın yaygın kanı haline gelmesi ve Avrupa devletlerinin bu korkuyla desteğini çekmesi

Bu madderlenedirmedeki “komünist” yerine “İslamcı diktatörlük arzusu” Sovetler yerine de “Türkiye-Sudia” diye değiştirirsek Suriye muhalefetinin olası kaybetme nedenleri de anlaşılmış olur. Arap milliyetçi kibrinin İslam adı altında kendisini yeniden üreterek;  Kürtleri, oradaki azınlıkları, Alevileri dışlayan vahşi eylem çizgisi de kaybetme sebebi sayılabilir. Yani Hilal Hanım Suriye muhaliflerinin askeri gücü içindeki vahşi yapılanmayı 3-5 çapulcu diyerek geçiştiremezsiniz, şöyle ki:

-          PKK, özellikle 1990’lardaki vandal eylemlerinin müsebbiplerini en sert şekilde cezalandırmıştır. Bunun onlarca örneği vardır.

-          Ermeni çetecilerin meşru savunmasındaki aşırılıkları bugün soykırım sonucu kaybeden bir ulus olarak Ermenilerin reaksiyoner tepkilerini Suriye muhaliflerinin isyanındaki  gayri insani davranışlarla eşleştirmek ise tek kelimeyle ahlaksızlıktır, utanmazlıktır. Yahudilerin getto isyanlarını Nazi soykırımcılığını izah etmek için kullanmak kadar rezilcedir.

O halde dönelim başa: Bence kendinizi hala polis terörünün, panzerlerinin önüne atmak için geç değil: Gösteri ve toplanma hakkını bastıran, yer yer grev hakkını fiili olarak yok sayan bir iktidar anlayışı var. Bunu geçtim hala TMK’nın uyduruk delil yaratma stratejisiyle içeriye tıkılmış binlerce Kürt siyasetçi var. Ama siz zaten bu bastırmayı “birlik” duygusu adına savunuyordunuz değil mi? İyisi mi sizden panzer önüne atmanızı istemek değil, panzerden inmenizi istemek daha gerçekçi…

Dante'nin Cehennemindeki Gerilla ve Bülent Arınç

“Vergilius ile Dante’nin Cehennem yolculukları boyunca karşılaştıkları kişiler arasında filozoflar, şairler, politikacılar, din adamları, kraliçeler, ünlü kadınlar, kardinaller, imparatorlar vardır. Bu kişilerin her biri, günahı ile orantılı olarak ceza çeker. Cehennem’in alt dairelerine doğru inildikçe ceza artar.”  İlahi Komedya’da anlatılanlara göre cehennemin sekizinci dairesinde, din sömürücüleri, rüşvet yiyenler, hileciler, hırsızlar, ikiyüzlüler, simyacılar, kalpazanlar vardır. Bunlar genelde toplumun sürekli çözümsüz kalmış sorunlarından beslenen üst düzey devlet insanlarıdır. İsyan edenler, öfkeliler beşinci dairede, ama Arınç’ın “cehenneme göndermek istediği gerillaların öfkesinin politik yönü düşünüldüğünde onların yeri en fazla “araf”tan bir sonraki, Akheron’dan bir önceki bölüm olur sanırım.  Arınç’ı son kötücül çıkışından sonra yıllardır insanlar arası politik ilişkiler sonucu kurulmuş olan bir devleti, onun anayasasının vazgçilmezliğini kutsamakla ben daha çok  beline kadar buza gömülü Lucifer’e benzetiyorum.  Ah, Dante olsa da anlatsa bize…

     “Altı gözüyle birlikte ağlayan, üç çenesine gözyaşları ile kanlı salyalar akan, her ağzında dişleriyle bir günahkâr öğüten, yarı beline dek buzlara  gömülü Lucifer, ‘aynı anda üç günahkâra birden işkence yapan  bir değirmendir.” diye tanımlar cehennem anlatısının son bölümünde.

   Ne dersiniz sayın Arınç, atalarınızın bizi sürüklediği bu cehennemden çıkmaya niyetiniz var mı? Hep beraber cehennemdeyiz. Lakin sizin bile sekizinci daireden çıkma şansınız var. 8 Mayıs gecesi  bir ulusu yerin dibine gömmek isteyen Kemallerinizin yarattığı bu cehennemden çıkmak isteyenler yürüdü o dağlarda. Belki Zel Dağlarında, Bingöl dağlarında geceyi bir kandil gibi ışıtan ayışığı altında yürüdüler.  Siz kocaman bir güneşin yaydığı bir ışığı hala göremediniz oysa! Cehennemden çıkmak isteyenlerin aklına belki de farkında olmadan Dante’nin bu ifadeleri geldi:

  Bu kutsal mı kutsal sudan, yeni yapraklara

bürünmüş taze bir fidan gibi canlanıp da,

arınmış olarak eski yerime vardığımda

çıkmaya hazırdım, artık yıldızlara.

Âraf XXXIII(142)