Mandela ve Gandhi Kürt olsaydı...

1980 yılında Nelson Mandela, Robben Adası’ndayken apartheid rejime bir mektup yazarak ANC’nin önderliğinde gelişen askeri mücadelenin yenilmez olduğunu, ancak uzlaşmayla bu sorunun demokratik yöntemlerle çözüleceğini iletti. Güney Afrika apartheid rejimi Mandela ile istihbarat aracılığıyla temasa geçti. Bu tip görüşmelerin kaçınılmaz olduğu gerçeği ortaya çıktı. Aynı yıllarda (1985 öncesi) sürgündeki ve yurtdışındaki ANC’nin silahlı kanadı Umkhonto We Sweze yöneticileriyle de bu tip görüşmeler gerçekleştirilmiştir. Bu arada Mandela’nın silahlı bir örgüt kurmasının gerekçesi de şudur: “1900’lerin başından beri demokratik örgütler aracılığıyla yürütülen sivil toplumcu mücadele bir işe yaramadığı gibi 1950’lerde apartheid yasalar çıkarılmıştır ve Afrikalıların  hakları daha da geriletilmiştir. Böyle bir ortamda tek yol silahlı şiddeti yükseltmekten geçiyordu.” Mandela’nın görüşmelerin devam etmesi için sağlık, güvenlik ve özgürlük koşullarının düzeltilmesi talebi istihbarat örgütünce Botha hükümetine iletildi. Hükümet uzun pazarlıklar sonrası bunu kabul etti. 20 yıldır Robben Adası’nda en ağır tecrit koşullarında yaşayan Mandela 1982 yılında Cape Town’daki Pollsmoore cezaevine nakledildi.

İRA ile PKK arsında PKK aleyhine argüman geliştirmek: Sefaletin yepyeni Kürt aydınları

Devletin ve siyasi iktidarın “fason Kürtlükte” yeniden kontejanlandırdığı  “Kürt aydınları” yetmeyince daha içeriden “yepyeni Kürt aydını, aktivist” falan bulmak gerekti.  Bu aciliyete elinde tuzlukla koşan da var. İktidarın Kürtlere karşı geliştirdiği politik, askeri, sosyal ve psikolojik konsept “kriz” durumunu alınca iktidarın etrafında pozisyon almış, gazetelerin orasında burasında kendisine köşe ya da sütun kapmış “küçük çaplı mermi insancıklar” her gün yeni bir Kürt aydını keşif yolculuğuna çıkıyorlar. Eskiden bu işi “itirafçılarla” görüyorlardı. Kürtler nezdinde bu konsept karşılık bulmayınca yeni-model bir Kürt fotoğrafı çıkarmak bu iktidarın neredeyse boynunun borcu oldu. Bunlardan sonuncusu da PKK davasında yıllarca hapis yatmış, içeride zaman zaman açlık grevi direnişlerine katılmış bir arkadaş. Son olarak Star gazetesinden bir “küçük çaplı mermi”ye röportaj da verdi. Sosyal medyada bu röportajı açlık grevi eylemcilerinin iradesini kırmak, destek veren aileleri umutsuzlandırmak, BDP’yi köşeye sıkıştırmak için oldukça kullanıldı, dar alanda kısa paslarla sağcı-muhafazakar kesim bu röportajdan “BDP düşmanlığı” çıkarmak için bayağı uğraştı.  Röportajı veren arkadaşın daha önce yine Türk sitelerine konu olmuş bir yazısı ilgimi çekti. İRA ile PKK kıyası…

Dayanamadım Yazdım: İrade Kırıcılık

  Günlerdir orada, burada açlık grevleri üstüne söylenenleri yazılanları okudukça eğitimli insan gerçeğinin bir kez daha temel bazı sorunlarımızın çözümünde işe yaramadığını gördüm. Fransa’da, İspanya’da yaramış. Bizde yaramamış. Sanırım tek bir Kürt ailesi ya da tek bir Kürt “tutsak” sıkıldığı için, devlete karşı kof bir düşmanlık beslediği için ya da bedeniyle barışık olmadığı için açlık grevine girmiyor.  Uzun uzadıya bunun gerekçelerini yazmayacağım. 1900’lü yılların başında “kadınlara oy hakkı” için bir dizi eylem ve etkinlik yapan bazı İngiliz kadınlar hapishaneye düştüklerinde açlık grevlerine başvurdular. Gerekçeleri de “politik tutuklu “ statüsü… Nihayet içeride ve dışarıda gelişen eylemlilik süreciyle (İrlanda direnişinin de etkisiyle) 1918 yılında hem oy hakkını aldılar hem de statü hakkını…  Yine çarlık Rusya’sına karşı direnen Narodnikler de hapislerde statü elde etmek için bu yöntemlere başvurdular. Başarılı olacakları sırada zaten devrim oldu.

    Politik gerekçelerle hapse düşmüş “tutsakların” bir yığın politik hakkı gasp edilmiştir. Gösteri yapamazlar, slogan atamazlar, yürüyüş yapamazlar, bildiri dağıtamazlar, miting organize edemezler; bu hak gasplarının yanı sıra Kürt tutsaklar için bonus ceza olarak anadilde savunma yapamazlar, diğer arkadaşlarıyla ve politik liderleriyle iletişim kuramazlar yönü var bir de… Bu tip politik hakları gasp edildiği için bedenini hükumete ve hak gaspçılarına karşı gösteri, bildiri, slogan, yürüyüş, miting gibi kullanırlar. İşte buna açlık grevi deniyor. Grevin siyasi özü tam da bu.

Liberallere Tokat Gibi Sorular... Cevap Ver Hacım

  “O yalnızca aklın emirlerine göre yaşayan hür bir adamdır.” Ben de liberali böyle tanımlıyorum. Kıta Avrupa’sında düşünce, ifade ve basın hürriyeti gibi birkaç aslî ilke hakkında, muhafazakâr ve otoriteryen görüşlere karşı ortak tepki yaratma gibi saiklerle ortaya çıkmış ilk dönem liberalizmi günümüze hem siyasi hem sosyal hem de zihinsel olarak önemli bir miras bırakmıştır. Lakin insanoğlunun sorunları giderek karmaşıklaşıyor. Dünyada “özgürlük ve eşitlik” merkezli liberal yaklaşımlar hala mevcudiyetini korurken Türkiye’de-ki Türklere özgü sol, Türklere özgü din, Türklere özgü aşk, Türklere özgü enternasyonalizm- in yanı sıra Türklere özgü liberalizm de gelişti. Türklere özgü olmayan-evrensel liberal ilkeler” de bu “Türkçü tekeller” tarafından “anarşist-vatan haini” muamelesi görüyor. Tabi, bu Türklere özgü liberalleri bir yana bırakıyorum, onlarla tartışmak sahiden klavyeye zarar… Zaten statükoya, düzene, faşizmi çağrıştıran teorik ve pratik bütüne yönelttiğimiz eleştirileri aynı zamanda “Türklere özgü liberalizme” yöneltmiş oluyoruz. Bir bok da size özgü olmasın kardeşim! Üniversitede “Avrupa’ya medeniyeti Türkler götürdü.” diyen tarihçi Doçent Pelin hocama, “Evet, bu medeniyet eğer seksin en çekici pozisyonu 69’u kapsamıyorsa medeniyet değildir.” demiştim. O da “Kapsıyordu.”cevabı vermişti. O gün bugündür ben de Türklere özgü medeniyetin alasını keşfetmiş bulunmaktayım.

Yıldıray Oğur'u ve Okurlarını Anlamak...

Sahiden TR basınındaki tartışma mantığını anlamakta zorlanıyorum. Bu yazarlar, köşeciler, okurlarına salak muamelesi mi yapıyor, yoksa okurlar mı “yazarlarına” “bayım biz salağız” kredisi veriyorlar? Ortada yıllardır süregelen bir çatışma var. Çatışmayı durdurmanın tek yolu şimdilik müzakere ve barış görünüyor. Ne devlet ne de PKK kendiliğinden pes edecek gibi görünmüyor. Mevcut devlet aklı da günü kurtarma kolaycılığıyla çatışmanın önüne geçemiyor. Ahmet Altan buradan yola çıkarak demokratikleşme ve Kürt sorunu arasında bir bağ kurarak siyasi iktidar aklının yetersizliğini eleştiri konusu yaptı. Hükümetin bu aklını destekleyen yazar-aydın-entelektüel desteğini de teşhir etti.

Sorular… Sorular… Sorular; Olaylar… Olaylar: Chavez ve Venezuela

Chavez bir diktatör müdür? (Liberal kafa karışıklığı sorusu)

Chavez’in diktatör olduğunu gösteren herhangi bir somut bulgu yok. 1999 yılından beri seçimler sonucu 23 değişik sol partinin desteğini alan 5.Cumhuriyet Hareketi’nin lideri olarak iktidardadır. 1980’li yıllarda ordu içerisinde örgütlenerek cuntacı faaliyetlerle halk desteği alıp devrim yapma hedefi olan  (Bolivarcı Devrimci Hareket-200 (MBR-200) adlı gizli sol bir örgütün kurucusudur. Amaçları doğrultusunda oldukça gizli çalışmalar yapmıştır. 1992 yılında “Ordu-millet el ele milli demokratik devrime” diyerek dünyanın en uyduruk devrimci-komplo stratejisini hayata geçirmiştir. Sosyalizmi ya da demokrasiyi cuntayla gerçekleştireceğini sanan teorik olarak ancak haydutlukla açıklanabilecek bir darbe girişiminde bulunmuştur.  Bu girişimde başarısız olmuştur. Yarbay rütbesiyle giriştiği bu cunta faaliyetlerinden ötürü Venezuela hükümeti onu yargılayıp hapse attı. 1994 yılında ülkede iç barışı sağlamak amacıyla çıkarılan aftan yararlanarak serbest kaldı. Bu deneyimden sonra demokrasiye inandığını, demokratik yollarla iktidara gelme dışındaki tüm yöntemlerin gayrı meşru olduğunu kabul etti. Buna birçok sol çevreyi inandırdı. Nihayet Venezuela Birleşik Sosyalist Partisiyle 1998 seçimlerine katıldı. 100’de 56 gibi bir oyla iktidar oldu. 2007’de anayasanın 60 maddesini değiştirerek sosyalist inşayı yapmak arzusunda olduğunu belirttiğinde muhalefetin sert tepkisiyle karşılaştı. Değişiklikleri referanduma götürdü. Referandumda yüzde 51’e karşı yüzde 49 ile kaybetti.

Tartışmalarda Safsata Üzerine

Bugün değerli dostum Yunus Emre Kocabaşoğlu'nun twitterde yazdıklarını kopya edeceğim. Twitterde bilgilerin kaybolması, bir daha okunmaması riski olduğu için blogda kalıcı olmasını amaçlıyorum. Birçoğumuzun sorunlarından biri bu tartışma(sızlık) https://twitter.com/Kocabasoglu adresi de bu. İlk saldırıyı ben, yani en günahsız olanımız yapacak: "Hocam, sen git şarapçılık yap ne işin var siyasi analizlerle falan..." 

Bugün Yıldıray Oğur'un yazısını okurken, tartışmalarda mantığı ne kadar kenara ittiğimizi ve Argumentum ad Hominem'e bayıldığımızı düşündüm. Mantık; bir argümanı veya tezi, mevcut olgu ve verilere dayanarak yorumlama ve anlamlı çıkarımlarda bulunma yöntemidir. Bu niteliğiyle mantık, antik Ellen uygarlığından bu yana akılcı tartışmanın temel yöntemini oluşturur. Mantığın can düşmanı "safsata"dır. Logical fallacy veya "safsata", argüman geliştirirken bilinçli veya bilinçsizce yapılan, hatalı argümanlara veya çıkarımlara verilen addır.

Derdimi Anlatıyorum; Barışmak, Müzakere ve Şiddet

    Anlaşmazlıkların silahlı yöntemlerle bitirilerek, bir tarafın mutlak galibiyetine dayanmasını reddederek,  hem şiddete son verecek bir anlaşama sağlamak hem de arabulucular yoluyla müzakerelere başlamanın gerekliliğini ifade eden tüm çaba ve girişimlere barış süreci denir. Bu süreçten anlaşılması gereken temel nokta “fiziksel şiddete son verecek” anlaşmalar ya da sözleşmelerin önünü açmaktır.  Önceki silahlı durumdan çatışmasızlık ortamı yaratmanın ön kabulü de denebilir. Barış süreci dediğimiz şey belirsizlikler, engeller ve çatışma olasılıklarıyla dolu zorlu bir yüzleşmedir aynı zamanda.

   Barış süreçlerinin yöntemleri;

Yeniden Uyum Programı:

En kolaycı yoldur. Çatışmanın bir tarafına diz çöktürerek yapılanıdır. Silahlı grup üyelerine ekonomik yarar, profesyonel destek, eğitim ve sosyal hayatla bütünleştirme olanakları sağlamayı vaat eder. Bunun en önemli şartı silahlı grubu tümüyle silahsızlandırmadır. Bunun için de özel yasalar çıkartılır, sosyal uzlaşma programları devreye girer. Angola’da denendi. Bunun bir yararı var; güçlü olan hükümetler “öneriyor” gibi yaparlar.